Dagboek: Amerika

Waarschijnlijk heb je als lezer al gemerkt dat het de laatste twee weken ietwat stiller is op mijn blog dan je normaal gezien van mij gewoon bent. De reden hiervoor is heel simpel en heeft gelukkig niets te maken met een writer’s block of een andere nare schrijversziekte. Momenteel ben ik met vakantie in het zonnige continent Amerika, meer bepaald in het bekende Los Angeles. Ik verblijf in de kleine gemeente Tustin die qua proportie ongeveer vijf keer in onze Belgische hoofdstad past. Het leven hier is volledig anders dan in België, maar kent tegelijkertijd ook veel parallellen met onze samenleving. Wie denkt Amerika volledig te kennen omdat hij of zij zes dagen en nachten lang naar Amerikaanse series op Netflix heeft gekeken, is grondig mis. In dit blogbericht zal ik proberen om jullie met me mee te nemen op mijn toch door één van de vijftig Verenigde Staten.

Al van kinds af aan had ik de ‘American Dream‘ om het te maken in Hollywood en met mijn hele hebben en houden naar het Mekka van de filmwereld te verhuizen. Dat er ooit een dag zou komen waarop ik hier zou staan, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Net als mijn bekendste blogbezoeker Karen Damen was mijn motto nooit ‘Ik wil beroemd worden’, maar ‘Ik zal beroemd worden’. De hoe en het wanneer van mijn avontuur daar zou ik wel een antwoord op vinden eenmaal ik volwassen was. Inmiddels ben ik wettelijk volwassen en net zoals mijn jongere en eigenwijzige zelf het voorspelde, stond ik ondertussen al in het veelvuldig afgebeelde Hollywood. Nog niet op een filmset of op de rode loper, maar in het voor toeristen toegankelijke deel, omringd door een hoop Belgische vrienden die elkaar voor het eerst op de vlucht naar Los Angeles ontmoet hebben. Hollywood is trouwens net als de Eifeltoren een erg teleurstellende en economisch winstgevende attractie.

Op het grote scherm ziet alles er beter uit dan in het echt. De overrompeling van toeristen zorgt ervoor dat steden als Brussel en Parijs met schaamrood op de wangen moeten toegeven dat ze toch geen extreem gigantische trekpleisters zijn. De massa met mondmaskertjes bedekte Aziaten die foto’s nemen van werkelijk elke straatsteen die er ligt, doet een mens afvragen hoe lang het zal duren vooraleer China Town zal moeten uitbreiden. Grootse sterren zie je in Hollywood maar in vier vormen: dubbelgangers, wassen beelden, de sterrentegels die de befaamde Walk of Fame vormen en als glinsterende hemellichamen die zich alleen ’s nachts vertonen. Californië kent duizenden plaatsen die prachtiger zijn dan Hollywood. Een verlaten heuvel waarop je de skyline by night kunt zien, is daar maar één voorbeeld van.

---

Aankomst

---

Het vermoeiendste aan een reis naar de Verenigde Staten is zonder enige twijfel de eeuwigdurende vlucht. Het vliegtuigpersoneel probeert om de reis zo aangenaam mogelijk te maken met de hulp van een kussen, een denken, een eigen televisieschermpje, enkele maaltijden en wat extra kleinigheden voor de kinderen, maar ondanks die initiatieven blijft een vlucht van meer dan tien uur immens lang. Vliegtuigstoelen zijn trouwens een ware hel voor mensen met lange benen. Proberen om te slapen in het vliegtuig is de beste optie om de tijd te doden.

Hoewel L.A. gekend staat voor het subtropische zomerweer werden we hier op toepasselijke wijze verwelkomt door een koud Belgenweer. Terwijl vrienden en familie thuis zaten te puffen en te blazen bij de in België ongeziene zomerse temperaturen, haalde ik een sweater uit mijn koffer om het toch een beetje warm te hebben. Enkele uren (lees: vier) wachten op onze rit naar de gastgezinnen omdat er een communicatieprobleem was, hielp niet om ons warm te doen krijgen. Gelukkig was dat tot nu toe het enige probleem dat we op deze reis hebben meegemaakt. Voor de rest loopt het rondreizen met ons busje door Amerika (letterlijk) op wieltjes.

---

Home

---

In de afgelopen twee weken heb ik werkelijk bijna elke uithoek van Los Angeles gezien. Elke dag rijden we met ons groepje rond van her naar der. In het weekend toert mijn gastgezin mij rond doorheen de Orange County en op een goede avond besloot ik om de volledige gemeente per fiets te verkennen. (Lees: ik wou een klein fietstochtje maken, maar door mijn gebrek aan oriëntatie vond ik de weg niet meer terug. Het feit dat ik mijn gsm niet bijhad en het tussen elf en twaalf uur ’s avonds lokale tijd was, hielp niet echt.) Ondertussen zag ik al Hollywood, Beverly Hills, Los Angeles en San Diego. Onder andere Las Vegas en enkele Canyons staan nog op de plannig. Daarna zit mijn reis er jammer genoeg op.

Hoewel de mentaliteit hier anders is dan in België en de zon hier zo gloeiend heet staat dat je ondanks het regelmatig insmeren met zonnecrème verbrand wordt door je kleren heen, merk ik amper dat ik in een vreemd land ben. Ik heb niet het gevoel dat ik op een zomervakantie ben, maar dat ik hier altijd al gewoond heb. Ik kan mij perfect uitdrukken en ik begrijp, op enkele economische Engelse vaktermen na, alles wat hier gezegd wordt. Het feit dat ik ook in Belgie soms in het Engels denk en mijn jarenlange voorbereiding (lees: het bekijken van Amerikaanse films en series) zal daar wel iets mee te maken hebben. Daarnaast refeer ik naar het huis van mijn gastgezin als Home en af en toe durf ik de alleenstaande vader des huizes Dad te noemen. Als er een ding vast staat dan is het wel dat ik me hier thuis voel.

---

Mentaliteit

---

Toch is Amerika zeker niet het beloofde land, want de gezondheidszorg lijkt hier nergens naar en wie aan een deftige universiteit wil studeren, die zorgt er best voor dat hij zijn organen aan een degelijke prijs kan verkopen. Daarnaast nemen groene jongens die de USA willen verkennen best een doos aspirienen mee, want milieuvriendelijk zijn ze hier allesbehalve. Van sorteren hebben ze hier nog nooit gehoord, recycleren is iets wat door niemand gedaan wordt en eten en drinken doen ze hier voornamelijk met plastiek gerief. Brooddozen zijn in Californië zelfs volledig uitgestorven. Elke boterham die je aan je kinderen meegeeft als schoollunch doe je elk apart in een ziplock diepvrieszakje en die smijt je daarna vanzelfsprekend weg. Als wij Belgen die zakjes hergebruiken de volgende dag, dan vragen die Amerikanen zich luidop af waarvoor dat nodig is. De gemakszuchtmentaliteit is hier gigantisch groot.

Desondanks zie ik mij hier wel wonen in de toekomst. Het land is prachtig en de mensen zijn veel minder gesloten dan in België. Wat Amerika te veel heeft, heeft België te weinig en vice versa. Ik hoop in de toekomst het beste van twee werelden te kunnen combineren en om anderen te inspireren om dat ook te doen. Een milieuvriendelijk Amerika en een hartelijk en open België. Dat is waar ik naar streven wil.

Volg deze blog op Facebook en Twitter.